Gerrie woont nu 54 jaar in Eibergen. Ze heeft een ‘Berkelgedicht’ van de heer Schoenmaker, zijn levensverhaal. Schoenmaker was een echte Eibergenaar, Berkelschipper en chef confectie aan de Grotestraat. Hij vroeg Gerrie dat voor te dragen, op het moment dat ‘het en keer aan de orde zou komen’. Dat is er echter nooit van gekomen. Schoenmaker overleed niet lang nadat ze dat gedicht van hem had gekregen.
De man van Gerrie, Jan te Velthuis, heeft bij de KTV gewerkt. Hij was daar magazijnmeester. Hij vertelt dat ze bij de KTV te maken hadden met vijf soorten water: Berkelwater, Hemelwater, Grondwater, Zacht water en het water in de bezinkvijvers. Water was belangrijk voor het productieproces van de KTV. In de loop der jaren werd er steeds meer gebruik gemaakt van chemicaliën die het water vervuilden. In het begin werd nog geloosd op de Berkel. Maar nadat onder meer massale vissterfte optrad werd dat verboden, Vuil water ging eerst naar de bezinkvijvers en nadat de vervuiling daar bezonken was werd het water geloosd op de rioolzuivering. Dat was duur, de KTV betaalde per kuub geloosd water. Jan herinnert zich het vonder achter de KTV met daarop het poortje met slot. Alleen de directie van de KTV en Prakke hadden een sleutel van het poortje.
De Barkel en oonze Mallumse Molle
Al eeuwen lang stroomt rusteloos
’t Water langs hof en stea
In ’n gang dee eindeloos
Wieter geet, soms driftig, manks tevree.
Doar an de beeke daor kon ie mie vinden
Daor vuul ik mie als kind thoes
Het was een klein simpel boerderietje
Dat was mien oalders hoes.
De rooiepannen , de witte windveern
Jao het hoes koj van vern af al zeen
Het ligt tussen ’t holt, schuult tegen ’t bos an
Zelfs om het hoes, loopt soms ’n ree.
Nog klatert door de Beeke
Op de gleisterig glatten steen
En schoemt vallend water
Of broes ‘t er as een zee.
Manks is ’t wal es stille
Dan krop doar in de molle
’t olde speuksken rond
Den smeert ’t olde geraamte
Of zoch wat langs de grond.
En stoa jdaor dan te luustern
Dan koj um dudelijk heurn
Ast water langs ’t rad spolt
Dan dute niks as kneurn.
Toon hef’ tolde speuksken
Mieh ’t zoemend leed eleerd
Bie ’t fluustern van de grote buume
En dat hek nooit verleerd.
Ze steet een stuk van vrogger
Van honderd joor ’n old
Met al zien geheimen
Ons enigstre behold.
Kom laow dat bewaar’n
Als ’t even nog kan
Bieal ’t jachtige gedoo, van noo
Trok oons de molle an
‘k Zol zo zeggen, holt olde in ere
En waes dankbaar veur.
Dit is een varsjen van de Hr. Schoenmaker